Z Piwnicznej na Radziejową czyli na jagody

Jest to jeden z najładniejszych widokowo szlaków w Beskidzie Sądeckim. Polecam każdemu. Obecnie można wjechać samochodem na Obidzę i po krótkim spacerze przez hale zobaczyć piękną panoramę Tatr , a bliżej – Pieniny.

Beskid Sądecki nie został jeszcze zniszczony przez kolejki górskie. Niestety, tam gdzie pojawiają się te ułatwienia pojawia się zalew turystów nie szanujących przyrody. Wraz z nimi pojawia się bałagan, hałas, fast food i plastik. Może o tym przy okazji innego spaceru.

My nie idziemy na łatwiznę. Samochód zostawiamy przy hotelu powyżej  Kosarzysk (to najwyżej położona część Piwnicznej) i dalej idziemy pieszo. Do Kosarzysk można dojechać także autobusem.  Może nie jest to rewelacyjny spacer, cały czas pod górę raz drogą asfaltową, raz betonową, ale całkiem przyjemny wysiłek dla nóg.

Dochodzimy po pół godzinie do bacówki na Obidzy. Poniżej schroniska na łące pasą się czarne owce i kuce. Jak okiem sięgnąć ciągną się pasma górskie. Przed nami jednak ciekawszy widok, wystarczy przejść jeszcze kawałek. Ruszamy niebieskim szlakiem na Wielki Rogacz. Ledwie mijamy ostatnie zabudowania przysiółka, a już po lewej stronie mamy panoramę Tatr i Pienin okraszoną dzisiaj biało-sinymi obłokami. Niezmiennie mnie to zachwyca. Na razie szlak biegnie przez halę i jest sympatycznym spacerkiem. Mijamy dwójkę ludzi idących z wiadrami na jagody, a kawałek dalej trójka miejscowej młodzieży znęca się nad rachitycznym drzewkiem jarzębiny próbując na nie wejść.  Trudno zgadywać po co, skoro mamy lipiec i owoców jarzębiny jeszcze nie widać. 

Zaczynamy się piąć pod górę. Szlak bowiem widokowo jest piękny, ale do przejścia dość upierdliwy. W zasadzie od tej pory, aż na samą Radziejową będziemy się mozolnie piąć pod górę. Zapamiętałam go jako lesisty, zacieniony i mało widokowy. To się zdecydowanie zmieniło. Inwazja kornika, albo innej plagi, zniszczyła południowe stoki Pasma Radziejowej. Dzięki temu widoki są piękne, ale w tak upalny dzień jak dzisiaj brak drzew to mordęga. Droga jest szeroka, a spod nóg cały czas uciekają ruchome kamienie. Za to po obu stronach drogi rosną jagody. Tak wygodnej miejscówki do objadania się borówkami ze świecą szukać. Krzewinki rosną bowiem na wysokości naszego pasa i wyżej, więc stojąc wygodnie obrywamy sobie krzaczek po krzaczku i zajadamy słodkie kuleczki. Sójki wrzeszczą nam nad głowami i niebieścieją z zazdrości. Jak na razie jesteśmy jedynymi, którzy zakłócają im spokój. My też niebieściejemy, ale z łakomstwa.

Dochodzimy w końcu na Wielki Rogacz. Tutaj szlak niebieski łączy się z czerwonym i spotykamy kilka osób. Dokładnie pięć na całym szlaku na Radziejową. Kocham góry latem, bo lubię spokój.  Obraz zniszczonego lasu nie napawa może zbytnim optymizmem, jednak ma pewien posmak filmowej grozy. Widoczność pełna, gdzieś w dole jedzie terenówka, wyraźnie się spieszy. Na czubku suchej sosny siedzi kruk i skrzeczy, a jego głos niesie się po całym stoku , jak ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem. Słyszycie już temat muzyczny Ennio Morricone z włoskich westernów?

Jest upalny dzień. Stoimy na szczycie wzniesienia nad przełęczą Żłobki. Południowy wiatr niesie gorące powietrze, ogrzane na pozbawionym drzew stoku, i zapach suchego drewna. Jedna iskra … Ruszamy w dół na przełęcz. To chyba jedyna część drogi, która opada a nie wznosi się. Pamiętajcie idąc na Radziejową, że to dwie godziny ciągłego podejścia. A z przełęczy zaczyna się bardzo strome wejście na szczyt. Znów te uciekające kamienie, brak cienia i palące lipcowe słońce. Całe szczęście sam szczyt jest już zalesiony i wypłaszczony. Do wierzchołka, na którym stoi wieża widokowa, idziemy spacerkiem po wygodnej ścieżce.

Na Radziejowej nie ma schroniska. Jest wysoka wieża widokowa i całe szczęście, bez niej nic byśmy nie zobaczyli. Jeśli macie ochotę na obiad w schronisku, to trzeba jeszcze pójść 1,5 godziny na Prehybę. My się tym razem nie wybieramy, bo szlak nie wnosi nic ciekawego, a samochód zostawiliśmy w Piwnicznej.

Przebieramy koszulki , zjadamy co zabraliśmy, popijamy tym, co dźwigaliśmy w plecakach. Odpoczywamy.

Wracamy po śladach delektując się widokami na Beskidy w popołudniowym słońcu. Wiatr wieje nam w twarz, chłodząc rozgrzane oblicza. Wdychamy zapach nagrzanego stoku zmieszany z zapachem świerkowego lasu. Szum wiatru i pokrzykiwania ptaków to jedyne dźwięki, które nam towarzyszą. Do czasu. Gdy wracamy na hale na Obidzy słyszymy w lesie … beczenie. Między drzewami co rusz pojawia się i znika małe jagniątko. Zgubiło się biedactwo. Zastanawiamy się jak ruszyć mu z pomocą, ale już widzimy dwóch ludzi, który idą za zabłąkanym beksą.

W bacówce na Obidzy zjadamy naleśniki z serem. Delektujemy się słodyczą dania i widoku. Relaksujące i średnio męczące pięć godzin na beskidzkim szlaku. Delicje.